دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

یک ماه به لطـف نفـس گـرم مناجـات            از دوش دل خـستۀ ما بار گران رفت

سیراب شد از کـوثر تـسـبیح، نفس ها            زنگار هوی و هوس از جوهر جان رفت

صد حـیف ندانست دلـم قـدر شب قدر            تا فیض ابوحمزه و اشک و هیجان رفت

خـورشـیـد که از پـردۀ شـوال در آمـد            تا سال دگر فرصت ماه رمضان رفت

با آمـدنـش غـلـغـلـه افــتـاد در افـلاک            با رفـتن او رونـق بـازار جهـان رفت

آن مـاه که در مرحـلـۀ وصف فـراتـر            از دایـرۀ شعـر و معـانی و بیان رفت